Simple Pleasures But Priceless...

Simple Pleasures No 1:

Οι παλιοί φίλοι και συμμαθητές. Ιδίως οι πολύ παλιοί φίλοι, που δε θυμάσαι καν αν ήξερες να διαβάζεις όταν τους γνώρισες. Που από τότε σε έχουν φάει στη μάπα με το κιλό, με τα πάνω σου και τα κάτω σου, τις επιτυχίες σου και αποτυχίες σου, που ξέρουν πόσο αρχίδι ή πρήχτης μπορείς να γίνεις άμα σε πιάσει, που μπορεί τώρα να μένουν αλλού, να έχουν παιδάκια και σκυλάκια και να τους βλέπεις σπάνια αλλά να μην έχει σημασία γιατί είναι πάντα σαν να μην πέρασε μια μέρα. Γιατί κάποτε πολύ καιρό πριν, είδαν αυτό που πραγματικά είσαι, αυτόν τον πυρήνα που όσο κι αν θες δεν αλλάζει και τον αποδέχτηκαν. Και κάτι τέτοιο είναι ανεκτίμητο.

Simple Pleasures No 2.

Οι άνθρωποι που δε γνώρίζεις πολύ καιρό αλλά νιώθεις ότι τους ξέρεις χρόνια. Που είναι λες και σας ενώνει ένα αόρατο νήμα. Που μπορείτε να μιλάτε για ώρες, ασταμάτητα, χωρίς τα πώς και τα γιατί να έχουν σημασία. Η ευκολία με την οποία κυλάν τα πράγματα είναι ανεκτίμητης αξίας. Just "click".


Simple Pleasures No 3.

Η πολυτέλεια να μπορώ να γράφω για όλα αυτά, μετά από άγριο ξενύχτι, συντροφιά μόνο με τη μουσική μου και τον καφέ μου, και να διερωτώμαι κατά πόσο θα σας επιτρέψω να με διαβάσετε...:Ρ.

Είναι ανεκτίμητης αξίας λοιπόν αυτή η αίσθηση ανεξαρτησίας, δημιουργικότητας και συντροφικότητας. Για όλα τα άλλα υπάρχει η Mastercard.

Μενού με λαυράκι

Καλώς ή κακώς, στην εξεταστική έχω ένα μόνο πράγμα στο μυαλό μου (δηλαδή δύο, αλλά θα με κόψει η λογοκρισία), το φαγητό. Ο λόγος είναι ότι όντας στο σπίτι όλη μέρα, οι αποστάσεις από την κουζίνα και ιδιαίτερα το ψυγείο μηδενίζονται. Η καλή μου η μανούλα βέβαια με παρακαλάει να μου στείλει δέμα αλλά αφενός δε θέλω να την κουράζω αφετέρου τι καλύτερο για να ξεκουραστεί το μυαλό...

Οπότε, είπα να μαγειρέψω. Να μη τρώω βλακείες απ'τη μια αλλά και κάτι απλό και εύκολο να μη χάνω χρόνο. Και μια που τα Ω3, ή Ω6 - δε θυμάμαι - είναι της μόδας βρέθηκα με ένα λαυράκι στο χέρι.

Τι πιο απλό και εύκολο από το τηγανητό ψάρι, λέω. Και πάω να το κόψω σε φέτες. Μπαντ αιντία. Πρέπει να έχασα τουλάχιστον ένα τέταρτο...και μετά λέω, άνοστο θα είναι σκέτο...ας δούμε τι κυκλοφορεί στο διαδίκτυο...και βρίσκω μια νοστιμότατη σάλτσα με μουστάρδα, άσπρο κρασί και άλλα τέτοια ωραία. Βγήκε ένα πιάτο μούρλια, και αν δε με είχε ταλαιπωρήσει το κόψιμο (να θυμηθώ να αγοράσω μαχαίρι της προκοπής) θα είχα τελειώσει στο μισάωρο.

Όμως μου έλλειπαν τα λαχανικά και οι υδατάνθρακες από το μενού...τί, μισές δουλειές θα κάνουμε; Τι έχει το ψυγείο; Σπανάκι; Άντε ένα σπανακόρυζο στα γρήγορα...Ωραία!

Ναι, αλλά από το ψάρι περίσεψε ένα κεφάλι και είναι κρίμα να το πετάξω... γατί δεν έχω (σνιφ), ας κάνω μια ψαρόσουπα. Μια που δεν έχω ξανακάνει. Με λαχανικά και αυγολέμονο. Φτού μου κόπηκε...αχ βαχ...

Πρέπει να παρηγορηθώ, μου λείπει όμως το επιδόρπιο και έχω κάτι αυγά στο ψυγείο εδώ και καιρό, μη μου χαλάσουν, κρίμα είναι!!! Ένα κέικ είναι ότι πρέπει...

Δύο ώρες μετά βρίσκομαι ακόμη στην κουζίνα, και για κάποιο περίεργο λόγο δεν υπάρχει σχεδόν τίποτα καθαρό.

Αι νίντ ε φάκιν τζόμπ. Νάου.

Απάθεια

Τι στο καλό έχω καιρό να γράψω και τι θα πει ο εγωισμός μου που έχει αρχίσει να με κεντά...δεν υπάρχει καμιά καλή έμπνευση αυτή τη στιγμή λόγω εξεταστικής και μαλάκυνσης εγκεφάλου αλλά παρατηρώ γενικά οτι σε αυτή τη χώρα υπάρχουν πολλοί που λεν ό,τι χαζομάρα θέλουν οπότε γιατί να μην αρχίσω κι εγώ να νιώθω άνετα, να εκφράζομαι ελεύθερα, να είμαι ο εαυτός μου βρε παιδί και να ενταχθώ ομαλά στις μάζες;

Εν αναμονή ας αναφερθώ στην Απάθεια όπως τη βλέπουν εδώ :

"In recent years, activists have been working hard to fight the rising tide of apathy around the world. Thus far, the primary technique appears to be constant nagging, poking, and prodding. This generally does succeed in providing the recipient with some motivation, though it is often only the motivation to strike the activist hard, and this motivation subsequently vanishes once the act is complete.

Some researchers believe that highly-caffeinated coffee could be used to fight apathy, but its highly addictive nature, combined with recent reports of ultra-violence caused by drinking cheap instant coffee with artificial sweeteners, have made this choice impractical..."

Και η ατάκα που με εκφράζει απόλυτα τον τελευταίο καιρό:

"I was once sick and depressed, because I'd learned the emptiness of meaning to existence and the utter futility of all man's creation. Then I decided I didn't care. Now I'm much healthier and happier. I recommend apathy to anyone in search of nothing in particular."

Ίσως μετά το τέλος της εξεταστικής να θυμηθώ ότι είμαι άνθρωπος εκτός αν με λυπηθεί καμιά ψυχή και μου το θυμήσει πριν χαθώ μέσα σ' εκείνο το περίεργο vortex που έχει φυτρώσει στον τοίχο μου εδώ και κάποιες μέρες.

Με τρώει το σκουλήκι...τι να πω, τα αυτονόητα; Από το Σάββατο, όλοι γράφουν, όλοι μιλάνε, φωνάζουν, διαμαρτύρονται κι άλλοι βουβοί βουρκώνουν ή παρατηρούν σκεπτικοί.
Πώς να φωτίσω παραπάνω την εικόνα, γιατί νιώθω ότι κάτι λείπει...

Και για την ώρα αυτή η άποψη τα λέει μια χαρά...

Συνεχίστε, καλά τα πάμε!

Η ατμόσφαιρα είναι αποπνικτική.

Τη σημερινή βραδιά για κάποιο περίεργο λόγο δε θέλω να την ξεχάσω -μάλλον θα φταίει ο αθεράπευτος μου ρομαντισμός- οπότε σημειώνω επιγραμματικά τυχαίες πληροφορίες που βρήκα σε διάφορες ιστοσελίδες.

1. Υπάρχει μια ανακοίνωση της Αστυνομίας, υπάρχουν ιστοσελίδες των γνωστών εφημερίδων, και εν τέλει οι ανεξάρτητες πηγές συμπληρώνουν την εικόνα...
Άλλο μαζική επίθεση, άλλο φραστική επίθεση. Άλλο εξοστρακισμός σφαίρας κι άλλο απ'ευθείας βολή. Γενικά παρατηρώ πολλά σενάρια και σαπουνόπερες. Καλά, κάτι σας είπα τώρα.

2. Σε δεύτερη φάση, επεισόδια και πορείες, πέτρες και αναποδογυρισμένα αυτοκίνητα, φωτιές και οδοφράγματα, χημικά και δακρυγόνα. Αναταραχές και σε Θεσσαλονίκη, Γιάννενα και Χανιά.

Κάποτε θα γινόταν κι αυτό, όχι ότι είμαι υπέρ της βίας αλλά σιγά σιγά το ποτήρι ξεχειλίζει...

Μα είναι αργά και το μυαλό μπερδεμένο, και αύριο μια Συννεφιασμένη Κυριακή. Μάλλον θα επανέλθω.

Ένας νεκρός πολλά γιατί

Και κάτι πιο indy

Γράφω για να μη ξεχάσω τα ελληνικά μου. Αν και τίποτα δε με τσατίζει περισσότερο απ’ το να ψάχνω γράμματα και τόνους σ’ αυτό το πληκτρολόγιο. Δεν πειράζει. Όλοι κρύβουμε έναν έλληνα μέσα μας –ό,τι κι αν σημαίνει αυτό – ας τον αφήσω λιγάκι να ξεμυτίσει να δούμε τι καλό θα βγει απ’ αυτό.

Έχω κι άλλο ένα blog και κάποιοι παραπονιέστε ότι δε σας αφήνω να το διαβάσετε. Δεν είναι μόνο ότι κάποια πράγματα είναι καλό να μένουν προσωπικά. Ότι θα χάσετε πάσα ιδέα για μένα. Είναι ότι ακόμη δεν έχω αποδεχτεί αυτή την πλευρά του εαυτού μου. Ότι κάπου βαθειά μέσα μου πιστεύω ότι πρέπει να ζούμε τη ζωή με όλο μας το είναι βλέποντας το καλό και το ωραίο και προσπαθώντας να τα αγγίξουμε, να γίνουμε ένα με αυτά και για ότι άλλο βρώμικο και ψυχοφθόρο υπάρχει αν μας ενδιαφέρει και μας αφορά να κάνουμε κάτι να τα βελτιώσουμε, αλλιώς η ζωή είναι μικρή και ο χρόνος πολύτιμος…πολλές φορές η ζωή και ο κόσμος γενικότερα, μας γραπώνουν από τους όρχεις (εντ νοτ ιν α γκουντ γουέι) αλλά δεν υπάρχει πρόβλημα που να μη λύνεται με ένα καλό μπαλτά (και εδώ μπορείτε να αναπολήσετε τις αγαπημένες σας σπλατεριές) λέω εγώ...

Και συνεχίζω λοιπόν...

Έστω ότι υπάρχει μια κοπελιά που τα λέει ωραία και καλά…και τα χώνει άμα λάχει αλλά και όταν δεν τα χώνει ούτος ή άλλως φαίνεται πολύ ενδιαφέρον και έξυπνος άνθρωπος…κοινώς, έστω ότι μας αρέσει πολύ να τη διαβάζουμε και ότι μας φτιάχνει τη μέρα και μας κάνει συχνά να δούμε τα πράγματα αλλιώς…

Έστω λοιπόν ότι υπάρχουν πάνω από μια τέτοιες κοπελιές αλλά ότι γενικά σαν είδος είναι σπάνιο και δυσεύρετο και είμαστε ευγνώμονες που οι λίγες που έχουμε ανακαλύψει γράφουν, δημιουργούν και τις διαβάζουμε…τουλάχιστον μέχρι προσφάτως, μέχρι τη στιγμή που φάγαμε πόρτα…

Και έχουνε βέβαια κάθε δικαίωμα να αποκλείσουν τον κάθε άγνωστο και άσχετο, και δεν είναι ότι μπορούμε να κάνουμε κάτι γι’ αυτό αλλά έχω κι εγώ το δικαίωμα να πω τον πόνο μου, γιατί ξαφνικά δημιουργήθηκε ένα μικρό κενό στη ζωή μου εντελώς απροειδοποίητα…

Τι να κάνω βρε παιδιά...