Με τρώει το σκουλήκι...τι να πω, τα αυτονόητα; Από το Σάββατο, όλοι γράφουν, όλοι μιλάνε, φωνάζουν, διαμαρτύρονται κι άλλοι βουβοί βουρκώνουν ή παρατηρούν σκεπτικοί.
Πώς να φωτίσω παραπάνω την εικόνα, γιατί νιώθω ότι κάτι λείπει...

Και για την ώρα αυτή η άποψη τα λέει μια χαρά...

Συνεχίστε, καλά τα πάμε!

Η ατμόσφαιρα είναι αποπνικτική.

Τη σημερινή βραδιά για κάποιο περίεργο λόγο δε θέλω να την ξεχάσω -μάλλον θα φταίει ο αθεράπευτος μου ρομαντισμός- οπότε σημειώνω επιγραμματικά τυχαίες πληροφορίες που βρήκα σε διάφορες ιστοσελίδες.

1. Υπάρχει μια ανακοίνωση της Αστυνομίας, υπάρχουν ιστοσελίδες των γνωστών εφημερίδων, και εν τέλει οι ανεξάρτητες πηγές συμπληρώνουν την εικόνα...
Άλλο μαζική επίθεση, άλλο φραστική επίθεση. Άλλο εξοστρακισμός σφαίρας κι άλλο απ'ευθείας βολή. Γενικά παρατηρώ πολλά σενάρια και σαπουνόπερες. Καλά, κάτι σας είπα τώρα.

2. Σε δεύτερη φάση, επεισόδια και πορείες, πέτρες και αναποδογυρισμένα αυτοκίνητα, φωτιές και οδοφράγματα, χημικά και δακρυγόνα. Αναταραχές και σε Θεσσαλονίκη, Γιάννενα και Χανιά.

Κάποτε θα γινόταν κι αυτό, όχι ότι είμαι υπέρ της βίας αλλά σιγά σιγά το ποτήρι ξεχειλίζει...

Μα είναι αργά και το μυαλό μπερδεμένο, και αύριο μια Συννεφιασμένη Κυριακή. Μάλλον θα επανέλθω.

Ένας νεκρός πολλά γιατί

Και κάτι πιο indy

Γράφω για να μη ξεχάσω τα ελληνικά μου. Αν και τίποτα δε με τσατίζει περισσότερο απ’ το να ψάχνω γράμματα και τόνους σ’ αυτό το πληκτρολόγιο. Δεν πειράζει. Όλοι κρύβουμε έναν έλληνα μέσα μας –ό,τι κι αν σημαίνει αυτό – ας τον αφήσω λιγάκι να ξεμυτίσει να δούμε τι καλό θα βγει απ’ αυτό.

Έχω κι άλλο ένα blog και κάποιοι παραπονιέστε ότι δε σας αφήνω να το διαβάσετε. Δεν είναι μόνο ότι κάποια πράγματα είναι καλό να μένουν προσωπικά. Ότι θα χάσετε πάσα ιδέα για μένα. Είναι ότι ακόμη δεν έχω αποδεχτεί αυτή την πλευρά του εαυτού μου. Ότι κάπου βαθειά μέσα μου πιστεύω ότι πρέπει να ζούμε τη ζωή με όλο μας το είναι βλέποντας το καλό και το ωραίο και προσπαθώντας να τα αγγίξουμε, να γίνουμε ένα με αυτά και για ότι άλλο βρώμικο και ψυχοφθόρο υπάρχει αν μας ενδιαφέρει και μας αφορά να κάνουμε κάτι να τα βελτιώσουμε, αλλιώς η ζωή είναι μικρή και ο χρόνος πολύτιμος…πολλές φορές η ζωή και ο κόσμος γενικότερα, μας γραπώνουν από τους όρχεις (εντ νοτ ιν α γκουντ γουέι) αλλά δεν υπάρχει πρόβλημα που να μη λύνεται με ένα καλό μπαλτά (και εδώ μπορείτε να αναπολήσετε τις αγαπημένες σας σπλατεριές) λέω εγώ...

Και συνεχίζω λοιπόν...

Έστω ότι υπάρχει μια κοπελιά που τα λέει ωραία και καλά…και τα χώνει άμα λάχει αλλά και όταν δεν τα χώνει ούτος ή άλλως φαίνεται πολύ ενδιαφέρον και έξυπνος άνθρωπος…κοινώς, έστω ότι μας αρέσει πολύ να τη διαβάζουμε και ότι μας φτιάχνει τη μέρα και μας κάνει συχνά να δούμε τα πράγματα αλλιώς…

Έστω λοιπόν ότι υπάρχουν πάνω από μια τέτοιες κοπελιές αλλά ότι γενικά σαν είδος είναι σπάνιο και δυσεύρετο και είμαστε ευγνώμονες που οι λίγες που έχουμε ανακαλύψει γράφουν, δημιουργούν και τις διαβάζουμε…τουλάχιστον μέχρι προσφάτως, μέχρι τη στιγμή που φάγαμε πόρτα…

Και έχουνε βέβαια κάθε δικαίωμα να αποκλείσουν τον κάθε άγνωστο και άσχετο, και δεν είναι ότι μπορούμε να κάνουμε κάτι γι’ αυτό αλλά έχω κι εγώ το δικαίωμα να πω τον πόνο μου, γιατί ξαφνικά δημιουργήθηκε ένα μικρό κενό στη ζωή μου εντελώς απροειδοποίητα…

Τι να κάνω βρε παιδιά...