Γράφω για να μη ξεχάσω τα ελληνικά μου. Αν και τίποτα δε με τσατίζει περισσότερο απ’ το να ψάχνω γράμματα και τόνους σ’ αυτό το πληκτρολόγιο. Δεν πειράζει. Όλοι κρύβουμε έναν έλληνα μέσα μας –ό,τι κι αν σημαίνει αυτό – ας τον αφήσω λιγάκι να ξεμυτίσει να δούμε τι καλό θα βγει απ’ αυτό.

Έχω κι άλλο ένα blog και κάποιοι παραπονιέστε ότι δε σας αφήνω να το διαβάσετε. Δεν είναι μόνο ότι κάποια πράγματα είναι καλό να μένουν προσωπικά. Ότι θα χάσετε πάσα ιδέα για μένα. Είναι ότι ακόμη δεν έχω αποδεχτεί αυτή την πλευρά του εαυτού μου. Ότι κάπου βαθειά μέσα μου πιστεύω ότι πρέπει να ζούμε τη ζωή με όλο μας το είναι βλέποντας το καλό και το ωραίο και προσπαθώντας να τα αγγίξουμε, να γίνουμε ένα με αυτά και για ότι άλλο βρώμικο και ψυχοφθόρο υπάρχει αν μας ενδιαφέρει και μας αφορά να κάνουμε κάτι να τα βελτιώσουμε, αλλιώς η ζωή είναι μικρή και ο χρόνος πολύτιμος…πολλές φορές η ζωή και ο κόσμος γενικότερα, μας γραπώνουν από τους όρχεις (εντ νοτ ιν α γκουντ γουέι) αλλά δεν υπάρχει πρόβλημα που να μη λύνεται με ένα καλό μπαλτά (και εδώ μπορείτε να αναπολήσετε τις αγαπημένες σας σπλατεριές) λέω εγώ...

Και συνεχίζω λοιπόν...

Έστω ότι υπάρχει μια κοπελιά που τα λέει ωραία και καλά…και τα χώνει άμα λάχει αλλά και όταν δεν τα χώνει ούτος ή άλλως φαίνεται πολύ ενδιαφέρον και έξυπνος άνθρωπος…κοινώς, έστω ότι μας αρέσει πολύ να τη διαβάζουμε και ότι μας φτιάχνει τη μέρα και μας κάνει συχνά να δούμε τα πράγματα αλλιώς…

Έστω λοιπόν ότι υπάρχουν πάνω από μια τέτοιες κοπελιές αλλά ότι γενικά σαν είδος είναι σπάνιο και δυσεύρετο και είμαστε ευγνώμονες που οι λίγες που έχουμε ανακαλύψει γράφουν, δημιουργούν και τις διαβάζουμε…τουλάχιστον μέχρι προσφάτως, μέχρι τη στιγμή που φάγαμε πόρτα…

Και έχουνε βέβαια κάθε δικαίωμα να αποκλείσουν τον κάθε άγνωστο και άσχετο, και δεν είναι ότι μπορούμε να κάνουμε κάτι γι’ αυτό αλλά έχω κι εγώ το δικαίωμα να πω τον πόνο μου, γιατί ξαφνικά δημιουργήθηκε ένα μικρό κενό στη ζωή μου εντελώς απροειδοποίητα…

Τι να κάνω βρε παιδιά...