Καλώς ή κακώς, στην εξεταστική έχω ένα μόνο πράγμα στο μυαλό μου (δηλαδή δύο, αλλά θα με κόψει η λογοκρισία), το φαγητό. Ο λόγος είναι ότι όντας στο σπίτι όλη μέρα, οι αποστάσεις από την κουζίνα και ιδιαίτερα το ψυγείο μηδενίζονται. Η καλή μου η μανούλα βέβαια με παρακαλάει να μου στείλει δέμα αλλά αφενός δε θέλω να την κουράζω αφετέρου τι καλύτερο για να ξεκουραστεί το μυαλό...
Οπότε, είπα να μαγειρέψω. Να μη τρώω βλακείες απ'τη μια αλλά και κάτι απλό και εύκολο να μη χάνω χρόνο. Και μια που τα Ω3, ή Ω6 - δε θυμάμαι - είναι της μόδας βρέθηκα με ένα λαυράκι στο χέρι.
Τι πιο απλό και εύκολο από το τηγανητό ψάρι, λέω. Και πάω να το κόψω σε φέτες. Μπαντ αιντία. Πρέπει να έχασα τουλάχιστον ένα τέταρτο...και μετά λέω, άνοστο θα είναι σκέτο...ας δούμε τι κυκλοφορεί στο διαδίκτυο...και βρίσκω μια νοστιμότατη σάλτσα με μουστάρδα, άσπρο κρασί και άλλα τέτοια ωραία. Βγήκε ένα πιάτο μούρλια, και αν δε με είχε ταλαιπωρήσει το κόψιμο (να θυμηθώ να αγοράσω μαχαίρι της προκοπής) θα είχα τελειώσει στο μισάωρο.
Όμως μου έλλειπαν τα λαχανικά και οι υδατάνθρακες από το μενού...τί, μισές δουλειές θα κάνουμε; Τι έχει το ψυγείο; Σπανάκι; Άντε ένα σπανακόρυζο στα γρήγορα...Ωραία!
Ναι, αλλά από το ψάρι περίσεψε ένα κεφάλι και είναι κρίμα να το πετάξω... γατί δεν έχω (σνιφ), ας κάνω μια ψαρόσουπα. Μια που δεν έχω ξανακάνει. Με λαχανικά και αυγολέμονο. Φτού μου κόπηκε...αχ βαχ...
Πρέπει να παρηγορηθώ, μου λείπει όμως το επιδόρπιο και έχω κάτι αυγά στο ψυγείο εδώ και καιρό, μη μου χαλάσουν, κρίμα είναι!!! Ένα κέικ είναι ότι πρέπει...
Δύο ώρες μετά βρίσκομαι ακόμη στην κουζίνα, και για κάποιο περίεργο λόγο δεν υπάρχει σχεδόν τίποτα καθαρό.
Αι νίντ ε φάκιν τζόμπ. Νάου.
